Κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου, την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού, αρκετοί συνάνθρωποι και συνάδερφοί μου θυμούνται το ρατσισμό. Αλλά μόνο τότε. Τις άλλες ημέρες όλο και κάποιο άλλο φαινόμενο θα έχει την τιμητική του. Εγώ και να θέλω να το ξεχάσω τις υπόλοιπες ημέρες, δεν μπορώ.
Μου το θυμίζει η γκριμάτσα της διαχειρίστριας στην πολυκατοικία μας μόλις με βλέπει στην είσοδο. Μου το θυμίζει ο φόβος που με κυριεύει κάθε φορά που βλέπω έναν ένστολο στο δρόμο, που μπορεί κάλλιστα να είναι ο ταχυδρόμος. Μου το θυμίζουν καθημερινά τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ή ο κάθε Ευαγγελάτος wannabe. Μου το θυμίζει η απελπισία και η κούραση στο πρόσωπο των γωνιών μου όταν γυρνάνε από τις ατελείωτες ουρές στα γραφεία της νομαρχίας χωρίς να έχουν καταφέρει να πάρει την πολυπόθητη άδεια εργασίας. Άλλο που δεν θέλει το αφεντικό τους. Τώρα θα έχει μια δικαιολογία για το ανύπαρκτο ωράριο και τα ένσημα που δεν κολλάει.
Μου το θυμίζουν ακόμα και ορισμένοι καθηγητές μου, αυτοί οι καλλιεργημένοι άνθρωποι, με τα άκρως ρατσιστικά τους σχόλια και τα γέλια των συναδέρφων μου από κάτω. Βλέπεται, δεν μου είναι εύκολο να ξεχάσω. Έτσι κάθε μέρα του χρόνου για μένα είναι και θα πρέπει να είναι μια 21 Μαρτίου. Νοιώθω ωραία όμως όταν κάποιοι συνάδερφοι μου με την καθημερινή τους συμπεριφορά με κάνουν να ξεχνιέμαι…
