migjeni

KANGA E RINIS

Rini, thueja kangës ma të bukur që di!
Thueja kangës sate që të vlon në gji.
Nxirre gëzimin tand' të shpërthejë me vrull...
Mos e freno kangën! Le të marri udhë.

Thueja kangës, rini, pash syt e tu...
Të rroki, të puthi kanga, të nxisi me dashnu
me zjarrm tand, rini... Dhe të na mbysi dallga
prej ndjenjash të shkumbzueme q'i turbullon kanga.

Rini, thueja kangës dhe qeshu si fëmi
Kumbi i zanit te përplaset për qiellë
dhe të kthejë prap te na - se hyjt ta kanë zili

e na të duem fort si të duem një diell.
Thueja kangës, Rini! Thueja kangës gëzimplote!
Qeshu, rini! Qeshu! Bota asht e jote.

Ταξήδι στην Αλβανία

Ξένος

Προχωράς στο δρόμο και νιώθεις άβολα από τα βλέμματα των περαστικών. Απίστευτα δυνατό συναίσθημα. Κατακτά κάθε σου γονίδιο, κάθε σου όργανο, άλλα το πιο τρομακτικό είναι ότι το συναίσθημα αυτό κυριαρχεί στις σκέψεις σου. Έχεις την αίσθηση ότι κοιτάνε μόνο εσένα, ότι τα μάτια τους αποκτούν στόμα και σου μιλάνε φωναχτά, ξένος, ξένος. Και προχωράς χωρίς να βγάλεις από τις σκέψεις σου, τα βλέμματά τους. Όλα είναι θολά, το συναίσθημα αυτό διογκώνεται επικίνδυνα και τελικά εκρήγνηται, στην ουσία πολλαπλασιάζεται, διότι μεταμορφώνεται σε πολλά άλλα συναισθήματα। Κρύος ιδρώτας σκεπάζει το μέτωπο σου, τα πρώτα σημάδια του φόβου που έσπειραν οι φωνές τον ματιών τους είναι πλέον ορατά। Γυρνάς το κεφάλι σου ανήσυχος δεξιά και αριστερά, το περπάτημα σου δεν έχει ποια ρυθμό, είναι ακανόνιστο, οι σκέψεις το ίδιο। Αυτές έχουν αφήσει τη θέση τους στις ασυναρτησίες και το κεφάλι σου μοιάζει με ένα δοχείο γεμάτο πυρίτιδα। Οι φλέβες φουσκώνουν σαν να θέλουν να σπάσουν το συρματόπλεγμα που δημιουργεί το δέρμα, τα νύχια χώνονται βαθιά στις παλάμες χαράζοντας μόνιμες ουλές, τα δόντια τρίζουν και το βούισμα στα αυτιά δυναμώνει.
Σταματήστε επιτέλους! Δεν σάς αντέχω άλλο! Δολοφόνοι...!
Σηκώνεις το βλέμμα σου δειλά και βλέπεις ότι κανένας δεν αντιδρά, ότι ποτέ δεν έπαψαν να σε κοιτάνε με το ίδιο τρόπο. Τελικά συνειδητοποιείς ότι οι φωνές ακούστηκαν μόνο μέσου σου, όπως πάντα. Η μοναξιά, η οποία βασιλεύει μετά από αυτό την ύπαρξη σου, μοιάζει με όαση μες την έρημο, άλλα και αυτό είναι μια ψευδαίσθηση, διότι δεν είναι μια συνηθισμένη μοναξιά. Η μοναξιά αυτή είναι διπλής βαρύτητας. Για το λόγο αυτό, οι σκέψεις των μη ξένων, των ανθρώπων σου μόνο σε θλίψη μπορούν να την μετατρέψουν.
Επιταχύνεις το βηματισμό. Θες να φύγεις μακριά, όσο πιο μακριά γίνεται άλλα τα βλέμματα αυτά σε κυνηγάνε , βρίσκονται παντού και το χειρότερο, έχουν γαντζωθεί στις σκέψεις σου.
Και αν καταφέρεις να δραπετεύεις από όλα αυτά, δεν σημαίνει απαραίτητα πλήρη απαλλαγή από τα συναισθήματα που προκαλεί η λέξη ξένος, δεν σημαίνει απαραίτητα καλύτερη μοίρα, διότι κουβαλάς πάντα μέσα σου ένα κενό, το οποίο είναι αβάσταχτο βαρύ,και είναι αδύνατον να το καλύψουν τα άλλα συναισθήματα.

emigranti

Emigranti

Martir i kohëve të trazuara,

endesh si fantazmë shpirtrash të mallkuar,

ndjekur këmba-këmbës nga një jetë e rrënuar,

jetë nga kujtime turbulluar,

kujtime plot dhimbje ngarkuar.

Gjëmuar nga malli përvëlues,

mall që bëhet i zemrës përgjysmues.

Viktimë e dhunës së ligjshme,

e logjikës kur pas hekurave kalon.

Penduar për ardhjen në dritë,

veten dhe botën çdo çast kur mallkon.

Urryer për vdekje prej ëndrrave tua,

Ofenduar për jetë në dhe të huaj.

I huaj për ty, o qenie e pa fuqishme,

Për ty, vetëm për ty, histori e përsëritshme.

Bastard i skamjes dhe mjerimit,

lindur nga përdhunime shoqërore,

rritur si mos më keq në një botë-jetimore,

ushqyer me mbeturinat e racës njerëzore.

Pasqyrë e shtypjes dhe shfrytëzimit,

dënuar të kesh frikë krenarinë,

harruar prej kohës që shkruan historinë.

Je ti që paguan mëkatet e një epoke,

ti, që me vuajtje mbush lumenjtë e kësaj toke.

Κάθε χρόνο το Μάρτη

Κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου, την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού, αρκετοί συνάνθρωποι και συνάδερφοί μου θυμούνται το ρατσισμό. Αλλά μόνο τότε. Τις άλλες ημέρες όλο και κάποιο άλλο φαινόμενο θα έχει την τιμητική του. Εγώ και να θέλω να το ξεχάσω τις υπόλοιπες ημέρες, δεν μπορώ.

Μου το θυμίζει η γκριμάτσα της διαχειρίστριας στην πολυκατοικία μας μόλις με βλέπει στην είσοδο. Μου το θυμίζει ο φόβος που με κυριεύει κάθε φορά που βλέπω έναν ένστολο στο δρόμο, που μπορεί κάλλιστα να είναι ο ταχυδρόμος. Μου το θυμίζουν καθημερινά τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ή ο κάθε Ευαγγελάτος wannabe. Μου το θυμίζει η απελπισία και η κούραση στο πρόσωπο των γωνιών μου όταν γυρνάνε από τις ατελείωτες ουρές στα γραφεία της νομαρχίας χωρίς να έχουν καταφέρει να πάρει την πολυπόθητη άδεια εργασίας. Άλλο που δεν θέλει το αφεντικό τους. Τώρα θα έχει μια δικαιολογία για το ανύπαρκτο ωράριο και τα ένσημα που δεν κολλάει.

Μου το θυμίζουν ακόμα και ορισμένοι καθηγητές μου, αυτοί οι καλλιεργημένοι άνθρωποι, με τα άκρως ρατσιστικά τους σχόλια και τα γέλια των συναδέρφων μου από κάτω. Βλέπεται, δεν μου είναι εύκολο να ξεχάσω. Έτσι κάθε μέρα του χρόνου για μένα είναι και θα πρέπει να είναι μια 21 Μαρτίου. Νοιώθω ωραία όμως όταν κάποιοι συνάδερφοι μου με την καθημερινή τους συμπεριφορά με κάνουν να ξεχνιέμαι…